مقاله پیش رو گزیده ایست از فرمایشات مرحوم حضرت علامه آیت اللَه حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی در ارتباط با اعمال وارده در روز عید غدیر خم و ثواب فراوان آنها که در مجلد نهم امام شناسی مکتوب داشته اند.
عظمت روز غدیر، و ثواب روزه در آن عید
و شیخ طوسی در مصباح المتهجد از داودبن کثیررقی، از ابی هارون: عماربن حریز عبدی روایت کرده است که گفت: وارد شدم در روز هجدهم از ماه ذوالحجه بر حضرت صادق و آن حضرت روزه بود، فلهذا به من گفت: هَذَا یوْمٌ عَظِیمٌ عَظَّمَ اللَه حُرْمَتَهُ عَلَی الْمُومِنینَ وَ اَکمَلَ لَهُمْ فِیهِ الدِّینَ وَ تَمَّمَ عَلَیهِمُ النِّعْمَهَ وَ جَدَّدَ لَهُمْ مَا اخَذَ عَلَیهِمْ مِنَ الْعَهْدِ وَ الْمِیثَاقِ.
«این روز عظیمی است که خداوند احترامش را بزرگ شمرده است بر مومنین و دین را برای آنها کامل کرده است و نعمت را بر آنان تمام کرده و آن عهد و پیمانی را که از آنها گرفته است، در این روز تجدید کرده است.»
درآن مجلس از آن حضرت پرسیده شد: ثواب روزه در این روز چیست ؟
حضرت فرمود: یوْمُ عِیدٍ وَ فَرَحٍ وَ سُرُورٍ، وَ یوْمُ صَوْمٍ شُکراً للهِ «روز عید و سرور و شادمانی و روز روزه گرفتن است به شکرانه آن برای خداوند» و روزه در این روز، معادل شصت ماه روزه از ماههای حرام است.
و هرکس دو رکعت نماز بخواند در این روز، هروقت بخواهد، و افضل آن نزدیک زوال و ظهر است و این ساعت – همان موقعی است که امیرالمومنین در غدیر خم، امام و پیشوای مردم باشد و این به جهت آن بود که در آن ساعت نزدیک به منزل بودند ـ پس هرکس نماز بگذارد در این وقت دو رکعت و پس از آن سجده کند و صدمرتبه شکراً لله بگوید و به دنبال آن، دعائی را که خواهد آمد بخواند1 بعد از آنکه سر از سجده برداشت و سپس سجده کند و صدبار حمد خدا را بجای آورد و شکر خدا را بجای آورد و این حمد و شکر را در سجده انجام دهد، کسی که این اعمال را انجام دهد، مانند کسی است که در روز غدیر حاضر بوده و با رسول خدا بر ولایت امیرالمومنین بیعت کرده است و مقام و درجه او مثل کسی است که از صادقین بوده باشد، آنانکه در موالات مولایشان، با خدا و رسول او به صدق رفتار کردند در آن روز غدیر و مثل کسی است که با رسول خدا و با امیرالمومنین و با حسن و حسین، به مقام شهادت رسیده است و مثل کسی است که در چادر و خیمه حضرت قائم از نجباء و نقباء بوده و در تحت لوای آن حضرت باشد.2
-
حضرت علامه طهرانی می فرمودند:
-
بايد فرزندان را به هر طريق كه امكان دارد در أوان سنّ بلوغ به حجّ برد تا روح پاك و نفس غير آلوده ايشان آن حقائق را در خود بگيرد و چون مغناطيس جذب نمايد ، و از اين سال تا آخر عمر پيوسته ذهنشان روي آن مطالب كار كند و رفته رفته آن مأخوذات را آفتابي كند و به فعليّت برساند ؛ گر چه مستلزم زحمتي باشد و يا مستلزم فروش بعضي از أثاثيه و متاع‌البيت باشد ، اينها ابداً اهمّيّتي ندارد ؛ سپس بدست بيايد يا نيايد مهمّ نيست . مهمّ زيارت اين نفوس قابله و مستعدّه و به گناه و كثرات آلوده نشده است كه موجب تثبيت ايمان و طهارت و تقوي تا آخر عمرشان مي‌گردد . وانسان نبايد منتظر وجوب شرعي باشد كه امروزه بعد اللتيّا و الّتي در اواسط عمر ، و يا در قديم الأيّام غالباً در اواخر عمر صورت مي‌گرفت ؛ و در آن صورت استفاده نفس انساني از حجّ و آثار پديد آمده از آن ، همان بقيّه عمر او مي‌باشد كه چه بسيار اندك بوده است . امّا در سنّ بلوغ آثار حجّ از اولين منزل تكليف و تشرّف به خطاب ربوبي تا آخر عمر خواهد بود . و لهذا دائماً و پيوسته و بطور مداوم روح را نشاط مي‌بخشد و جان را به ايمان و ايقان زنده نگه مي‌دارد .
-
گرچه خود حقير تا سنّ سي و سه سالگي برايم اين توفيق حاصل نشد ، امّا براي اين دو فرزند ، و دو پسر ديگر نيز سعي شد در اولين وهله امكان پس از بلوغ صورت گيرد .